zondag 25 augustus 2013

Aankomen in 2060

Na een korte tussenstop in den bungalow in Limburg om de kinderen daar 2,5 dagen achter te laten bij omama en opapa rijden we door naar 2060, klaar om de inboedel van ons huis weer op zijn plaats te krijgen.
Harde realiteit: veel te veel kleren, tupperware en massa's kinderspeelgoed. Veel rommel. Alles moet opnieuw zijn plaatsje krijgen en dat betekent 2 dagen gesleur met 's avond als ontspanning het doorploegen van de plafondhoge stapel post en het invullen van de belastingsbrief. Jaja Belgiëland, hier zijn we weer.
Tinka, Jolan en Max zijn 2,5 dagen later wel heel blij wanneer ze nog eens door het park fietsen op hun eigen fietsjes (wel een maat groter), hun speelgoed allemaal het huis kunnen rond slingeren, hun boeken herontdekken en Oscar het konijn terug zien en s' avonds een echt groot bad met badschuim en vol badspeeltjes kunnen nemen.

P.S. De blog was bijna een stille dood gestorven, het lukt me niet meer foto's toe te voegen. Jammer, want bij Snohette viewpoint hoorden bijvoorbeeld nog heel mooie foto's. Maar om deze maandenlange blog toch deftig af te ronden schreef ik noodgedwongen enkele tekstjes zonder foto's.

EINDE

Oslo en de Colorline-ferry

2 dingen staan nog op ons verlanglijstje:
De skijump bezoeken (het regent en het is dichte mist dus nemen we het skimuseum erbij)
En een echte vikingboot bewonderen.

Daarna rijden we de giga boot op, een drijvend shoppingcenter en restostraat.
We worden boven van het dek geblazen eens we volle zee bereiken en slapen in een kamertje met zicht op zee......... En dromen over ons huis en wat komen zal:
Max snapt niet wat er komen zal, dus droomt hij waarschijnlijk gewoon van z'n mobloom
Jolan droomt van Felix en haar lievelingspizza in de cargo
Tinka droomt van Louie en Martha en haar andere schoolvriendinnekes en ook van suikerbrood van bakkerin Godelieve 
Ik droom van tigerkes van Godelieve, ovenschotels maken, m'n vriendinnekes en mijn collega's
Johnny droomt van frisbee met vrienden, vrienden zonder frisbee en ..... over de volgende reis!

Peer gyntvege (E6-stop nr3)

We willen als laatste stop voor Oslo nog een dag fietsen op een niet al te stijl traject: de Peer Gyntroute lijkt ideaal. Deze fietsweg ligt tussen 800 en 1000 meter hoogte maar gaat redelijk rustig op en af. De route is enkele dagen lang, maar wij willen een eindje heen-en-terug fietsen tot aan het hoogste punt.
Pech, het strontregent. We bivakkeren een dag in de mobilhome en boetseren chocolade (cadootje van Ania voor de meisjes) en kijken films. We hebben eigenlijk nog een extra dag dus wachten we gewoon bij de start van ons tochtje tot het morgen beter weer wordt. 
En ja hoor, een dagje blauwe lucht is ons nog gegund.
We genieten van de laatste vergezichten, haren in de wind, bergen tot het einde der zichten, het fietsen, trappen en bollen, we genieten van de frisse verse lucht, de kille wind maar de warme zon en zullen dit land erg gaan missen binnenkort.

Snohette viewpoint (E6-stop nr2)

15 augustus
Het mooiste paviljoen ooit.
1,5 km bergopwaarts wandelen vanaf een parking langs de E6 staat daar zomaar het mooiste architecturke dat we ooit zagen, en dat zegt veel, want Noorwegen is zeker en vast het strafste land der desolate architectuurpaviljoenen. Maar dit overtreft alles.
De hedendaagse kijkhut staat aan de rand van het natuurgebied Dovrefjell, het gebied van de legendarische muskusossen. Deze voorhistorische beesten zijn bijzonder omdat ze 30.000 jaar geleden samen met de mammoet en sabeltandtijger zijn uitgestorven in Europa, maar sinds 1930 vanuit Groenland weer zijn uitgezet op de hoogvlaktes van Dovrefjell (er leven nu zo'n 260 daar).
Een jonge bioloog met gigastraffe kijker toont ons 2 muskusossen (bruine stipjes) en een rij rendieren (iets duidelijkere grijze stippen) ettelijke kilometers verder tegen de eindeloos uitgestrekte groene flanken.
We blijven uren hangen bij deze wonderlijke plek.
S' avonds gaat Johnny er nog eens even al lopend op uit in de hoop nog een muskusos tegen het lijf te lopen, en het is jackpot: hij ziet er wel 3. En ons wilde-dieren-geluk kan vandaag niet op: tijdens het rijden staan daar plots nog even 2 elanden vanuit de berm suf te kijken naar ons. Jipie! We zien de 3 wilde iconen van Dovrefjell en Noorwegen zomaar op 1 dag!



zondag 18 augustus 2013

E6 Trondheim-Oslo

Trondheim-Oslo is 498 Km. Er resten ons nog 4 dagen, dus zoeken we 4 leuke stops langs de E6 en moeten we 4 keer s' avonds zo'n 120 km rijden. In de streek van de fjorden betekent 120 km minstens 4 uur rijden. Haarspeldbochten, gegarandeerd 1 ferry, wegenwerken of tunnelreparaties en omleidingen, 40km/u tussen bebouwing en 60km/u elders, de stevige stijgingspercentages enzovoort maken dat je gemiddeld maar 30 km (en vaak minder!) per uur opschiet tussen de fjorden. Gelukkig is de E6 redelijk strak, zacht glooiend en mag je er buiten de bebouwde kom 90km/u rijden. Op 2 uur kunnen we eindelijk eens 160 km vorderen, gelukkig maar. Toch is deze 'vlotte' baan slechts 1 baanvak breed en ren ik met gemak de E6 even over om melk en fruit in de 'Kiwi Mini Pris' te halen terwijl Johnny tankt. De meeste supermarkten zijn tot 21u, 22u, of zelfs soms 23u open. Boodschappen doen we vaak 'al rijdend', als de kinderen slapen.
Leuke stops vinden blijkt geen probleem.
Initieel waren we van plan om voor een tweedaagse fiets-, boot- en wandeltocht in Femudsmarken te stoppen (natuurgebied tegen de Zweedse grens). Een modderstroom heeft echter de baan van de E6 tot Roros overspoeld waardoor deze afgesloten werd. Enkele alternatieven werden snel gevonden (reizen vraagt een grote portie improvisatietalent en flexibiliteit!).
Stop 1 (foto's): fietsen naar een mooie bemande DNThut in Trolheimen om daar een wafeltje en ijsje te eten en dan terug te keren.








Trondheim

12 en 13 augustus
Het is super fijn om Poolse Anja hier te treffen! Ze woont in een 32m² appartementje met haar lief Aksel en werkt haar phd af: een studie over de toetreding van daglicht in woningen en appartementen en hoe een soort lichttunnel het daglicht tot diep in de woningen kan brengen. Ze toont ons haar labo in een ongelooflijk uitgeruste architectuurschool vol met ateliers, lasermachines voor houten maquettes en 3D-schuim-printers. Samen wandelen we in de gietende regen langs de gekleurde houten pakhuizen en drinken een tasje thee in een gezellig café (het eerste echte café dat we bezoeken op de hele reis!). S' avonds maakt Aksel zalm en eten we aan de salontafel omdat er geen plek is voor een eettafel, Jezus, 32 m² is klein! Tinka en Jolan kijken na het eten robot-auto tekenfilms en vinden dat echt 'stoer'.
De volgende dag nemen we onze toevlucht in Pirbadet, een reuze zwembad met een 96 en een 77 meter lange glijbaan op de pier, met zicht op zee en een 5master die voor de ramen van het grote bad aan de kade ligt aangemeerd. Ondertussen giet het pijpenstelen. Zo'n goed (en kleutervriendelijk!) zwembad moet er in Antwerpen ook dringend eens gebouwd worden!
Ik wil 'ooit' nog eens terug naar Trondheim. De regen heeft ons belet de stad te ontdekken zoals het hoort en er was veel meer te beleven dan de prachtige oude dokken en Pirbadet. Maar het weerzien met Ania was heel fijn.



















donderdag 15 augustus 2013

Laatste etappe noordwaarts

11 augustus
.... was de laatste dag voor we s' avonds Trondheim binnenreden.
We namen vlak na het opstaan de laatste ferry, zetten de mobilhome aan de kant voor aan dagje fietsen/bessenplukkerij, en vulden voor de laatste keer onze 1kg-yoghurt emmertjes vol met framboosjes en bosbessen. We fietsten voor de laatste keer naast een fjord (deze boordevol met zalmkwekerijringen) en reden tenslotte als de kinderen sliepen met de mobloom de laatste kilometers tot in Trondheim.
(Valt het jullie op dat ik in verleden tijd schrijf en al mijn andere berichten in heden tijd werden opgesteld? Dat is natuurlijk niet toevallig, nu de grote vlucht huiswaarts zal starten vanaf Trondheim - het verste punt van onze lange noordelijke trip - hebben we plots het gevoel van 'naar huis keren' helemaal te pakken.)
Wij denken en dus ook praten stilaan wat meer en meer over 'thuis' (een woord dat voor Max nog totaal abstract is, die heeft evenveel tijd van z'n leven rondgedwaald als in een huis geleefd) en Tinka en Jolan die eigenlijk nooit blijk van heimwee of het gevoel van 'missen' hebben getoond, hebben plots veel zin om weer thuis te zijn. Ze hebben nooit spontaan uitgesproken dat ze thuis of iets van 'thuis' misten tijdens onze heeeele lange trip, maar nu ineens kijken ze erg uit naar ons stekje in Antwerpen en alles wat daarbij hoort.
En Max heeft zijn eerste 5woorden zinnetje gemaakt: "Mats ook es kjeine moekje" (lees: "Ik wil ook nog een klein snoepke."